To co boli najbardziej ("Rzeźniczka z Małej Birmy" Hakan Nesser)

"Rzeźniczka z Małej Birmy"

Autor: Hakan Nesser

Wydawnictwo: Czarna Owca

Seria/cykl wydawniczy: Inspektor Barbarotti, tom 5

Data wydania: 22 maja 2013

Liczba stron: 376

Moja ocena: 8/10, czyli rewelacyjna

Przeglądając półkę z nowościami w bibliotece trafiłam przez przypadek na książkę „Rzeźniczka z Małej Birmy”. Thriller z Czarnej Serii, którą bardzo lubię. Dlaczego by nie przeczytać? O autorze wcześniej słyszałam, ale bardzo mało. Dopiero w domu przeglądając książkę zauważyłam, że to piąta cześć z  inspektorem Gunnarem Barbarottim. 

U mnie to sytuacja standardowa, często się zdarza że sięgam po powieści z cyklu , które czytam poza kolejnością.

Książka zaczyna się smutno. Głównemu bohaterowi umiera żona - Marianne. Mężczyzna jest załamany, pojawiają się u niego stany rozpaczy oraz depresji. Objawiające się brakiem chęci do życia, myślami związanymi z ponownym spotkaniem z ukochaną, która musiała odejść...
Mężczyzna próbuje zrozumieć, znaleźć odpowiedź dlaczego musiało się tak stać. W myślach rozmawia z Marianne oraz z Bogiem. Szuka odpowiedzi w Biblii. Jest to typowy opis pierwszej fazy żałoby po starcie najbliższej osoby. Autor bardzo dobrze opisuje to studium ludzkiej tragedii, samotności, niemocy i bezradności wobec śmierci.

Na mnie te opisy i emocje Gunnara zadziałały ze zdwojoną siłą, bo sama straciłam jedną z najważniejszych osób w moim życiu…

"Kiedy spada na nas nas żałoba, czasem dobrze się jej poddać. I tak nie można przed nią uciec."*

"To nie umarłych opłakujemy (...) opłakujemy nas samych. Nie śmierć, lecz życie."*

Gunnar Barbarotti, korzysta z pomocy psychoterapeuty.
Jego szef zleca mu - na pierwszy rzut oka proste zadanie dotyczące śledztwa, które zostało zamknięte kilka lat temu. Ma odnaleźć mężczyznę, który zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Był on związany z Rzeźniczką z Małej Birmy, czyli morderczynią męża, którego w bestialski sposób się pozbyła.
Ellen Bjarnebo zabiła, poćwiartowała i ukryła ciało w lesie.

Zabójstwo to wychodzi na jaw. Kobieta trafia za kratki na jedenaście lat.
Po kilku dniach od jej wyjścia na wolność znika kolejny mężczyzna, z którym się spotyka. 

Dużo osób podejrzewa ją o kolejne zabóstwo, ale w tym wypadku nie ma ciała. Nikt nie może jej oskarżyć.

Inspetor prowadzący śledztwo po latach, musi się zmierzyć z tajemnicami z przeszłości. Czy to co stało się w roku 1989 łączy się z kolejnym zaginięciem. W pewnym momencie śledztwo staje w miejscu. Barbarotti chce się poddać. Nie potrafi znaleźć żadnych dowodów, tropów, które mogłyby dać szansę na rozwiązanie tej sprawy. Zdarzają się chwile w kórych Gunnar nie ma siły, najchętniej by się położył i już nie wstawał… 

"Smutek otwierał drzwi pomiędzy ciałem a duszą, a percepcja stawała się czysto fizyczna. Wiedział, że może tak leżeć, sparaliżowany, niezdolny do zmiany pozycji i sytuacji, w jakiej się znalazł. Skamieniały. Ponieważ każdy ruch, każdy czyn i każda myśl były tak kompletnie pozbawione znaczenia. Pod brzemieniem smutku można było tylko leżeć plackiem. Trudno było oddychać: klatka piersiowa kurczyła się, zamiast rozszerzać. Może to właśnie był zespół lęku napadowego."*

A praca na niego czeka. Musi porozmawiać z ludźmi, którzy znali Ellen Bjarnebo oraz z nią samą. Mężczyzna znajduje w sobie siłę i decyduje się wyruszyć w podróż przez Szwecję.

Czytelnicy w retrospekcyjnych fragmentach z roku 1989 - stopniowo dowiadują się co działo w życiu Rzeźniczki. Co musiała znosić? 

Ona i jej syn byli okrutnie bici. Mąż się nad nimi znęcał. Ellen stała się ofiarą, godzi się na taki los. Nie skarży się, nie mówi nikomu, jaki koszmar spotyka ją dzień za dniem. Toleruje zachowanie swojego męża Harrego, czyli alkoholizm i kolejne ciosy. Podobnie jest z jej synem. Ellen nic nie robi, aby go obronić. Billy jest dzieckiem niezdarnym, nikt nie chce się z nim bawić, rozmawiać. Uważają go za dziwaka. Chłopak w ogóle się nie odzywa. Jest nieśmiały i zamknięty w sobie. To co przeżywa w domu odbija się na jego psychice. Autor bardzo dobrze opisuje zjawisko przemocy domowej. Emocje, które się pojawiają lub zupełny ich brak - idealnie ukazują zaistniałą sytuację w domu państwa Helgessonów.
Wszystko jest wstrząsające, szczere do bólu, opisane bez żadnych upiększeń.

Czy dzięki  wspomnieniom, możemy zrozumieć dlaczego kobieta trafiła do więzienie? Oczywiście, że tak.

To oraz znacznie więcej ujawnia zawiłe śledztwo, które po pewnym czasie pochłania policjanta. Czuje, że jest coraz bliżej rozwiązania zagadki. Czy to w położonym na odludziu pensjonacie górskim wszystko się wyjaśni?

Zakończenie powieści mnie zaskoczyło. Zupełnie się nie spodziewałam, że tak mogły się potoczyć losy bohaterów – za to przyznaję duży plus. Drugi za spostrzegawczość autora, który bardzo dobrze ukazuje stany depresyjne po śmierci bliskiej osoby; a kolejny za umiejętne przedstawienie syndromu maltretowanej kobiety oraz dziecka. 

Książka zmusza nas do przemyśleń.
Dzięki niej dowiemy się: do czego zdolny jest człowiek. Co musi znosić? Kiedy nasza wytrzymałość na ból, niesprawiedliwość, która nas otacza – po prostu pęka. 

Do czego jesteśmy zdolni chroniąc najbliższych?

Dla mnie jest to rewelacyjny thriller psychologiczny. Zapewne do najłatwiejszych nie należy, ale wydaje mi się, że od czasu do czasu można zmierzyć się z taką pozycją.
W mojej pamięci pozostanie na bardzo długo, a może już na zawsze…

Na pewno sięgnę po pozostałe książki z serii z Inspektorem Barbarottim.

Czy teraz zachowam kolejność? Będę się starać, ale znając siebie - szczerze w to wątpię. :)

Jeśli macie ochotę zapoznać się z mocnym psychologicznym thrillerem to "Rzeźniczkę z Małej Birmy" Wam polecam!

* cytaty pochodzą z książki "Rzeźniczka z Małej Birmy" Hakan Nesser, kolejno str. 200, 82, 199-200.

Źródło okładki: Lubimy czytać

Wyzwania: 
Biblioteczne 
Czytam opasłe tomiska